Rozdział 001 Rozpalił w sercu nadzieje i odszedł

,, Dopiero, przy szczelnie
zamkniętych drzwiach
gryziemy ręce z bólu.
Umieramy z miłości

  Otworzyła spuchnięte przez łzy oczy. Zabluźniła  cicho wstając, przez ból w plecach. To była ciężka noc, głównie przez to, że spała na podłodze. Znowu poczuła to przeszywające ukłucie w sercu. Wszystkie uczucia powróciły ze zdwojoną siłą mimo, że pragnęła o nich zapomnieć. Stanęła przed lustrem w łazience i dotknęła szlachetnego szkła opuszkami palców. Co było w niej nie tak? Dlaczego ją zdradził i porzucił? Trzeba przyznać nie była milutka i słodziutka, bardzo wyróżniała się. Nie zachowywała się jak inne dziewczyny w jej wieku. Nie nosiła sukienek, makijażu i chyba to ją straciło. Westchnęła i wróciła do pokoju. Nie chciała iść do szkoły, nie chciała by zobaczyli ją w takim stanie. Ale musiała odetchnąć, to wszystko ją przytłaczało. Założyła na siebie luźną, czarną koszulkę z logiem ,, Nirvany" i czarne leginsy. Związała krucze włosy w luźnego kucyka po czym zakładając na uszy słuchawki wyszła z domu. Lena - Jej siostra, już dawno wyszła do szkoły. Grzeczna uczennica, ale często wkurzająca Natalie. Tak, były spokrewnione. Ich rodzice wyjechali na szkolenie, już dawno przestali interesować się dobrem dzieci.
Reagowali dopiero, gdy dostawali pismo ze szkoły przez złe oceny Hiszpanki. Miała żal do opiekunów, że nie potrafią poświęcić im czasu, a wywołują u niech jedynie presje. A może to lepiej, że nie weszli w świat córki. Była to dobra dziewczyna, lekko zagubiona. Kiedyś myślała, że była kochana, że ma w kimś wsparcie. Teraz mogła zaufać, tylko dwóm osobą. Wagary, uwagi, bójki - To właśnie ten chłopak z niej zrobił. Teraz było już za późno za zmiany. Chwyciła komórkę i wystukała wiadomość do przyjaciółki. Musiała z nią pogadać, poza tym pewnie Lara i tak nie miała zamiaru iść do szkoły. Diego ma te swoje zajęcia w Studiu więc na niego tymczasowo nie liczyła. Usiadła na ławce przed torem. Wyjęła z torebki paczkę papierosów. Zapaliła jednego zapalniczką z kieszeni. Rzadko paliła, jedynie by się odstresować. Nie byłą uzależniona, potrafiła powiedzieć ,, Nie". Była jak każda siedemnastolatka. Zaciągnęła i cicho kaszlnęła. Lecz po chwili poczuła znajome mrowienie może i zakazane, ale przyjemne. Dmuchnęła dymem po czym zobaczyła w oddali brunetkę. Rzuciła na ziemie niedopałek i rozdeptała go siwymi trampkami. Lara nigdy nie lubiła palić.
- Hejka - Przywitała się i kopnęła papierosa za ławkę żeby nie zobaczyła. Przysiadła się i spojrzała na nią dokładnie.
- Paliłaś... - Stwierdziła z wyrzutem. Uwielbiałam ją, ale trochę przesadzała. Hiszpanka nie była uzależniona.. Ona sama nie jest takim aniołkiem.
- Nie przesadzaj, mam gorsze problemy niż mój organizm - Burknęła i spojrzała przed siebie. Nie chciała patrzeć w jej oczy. Zaraz pewnie zacznie ją pocieszać. A ona nie chciała litości, to było najgorsze. Nie chciała o nim myśleć, wolała cierpieć w głębi.
- Tak wiem o tym co się stało z tobą i Martinem. Przykro mi Naty, ten dupek nie był ciebie wart - Rzekła nie pewnie, nie była dobra w pocieszaniu. Lara nigdy nie była zakochana, nie wiedziała jak to boli. Jej jedyną miłością były motory. I właśnie dlatego były bardzo podobne. Obie wyróżniały się tłumu, nigdy nie zachowywały się jak te malowane lale z ich klasy.
- Proszę cię, nie mówmy o tym. Chce ten dzień spędzić jak każdy inny. Po prostu chcę o nim zapomnieć
- No dobra. - Zastanowiła się na chwilę, by znaleźć odpowiednie zajęcie, dla nich - Wieczorem jest wyścig, na torze. Co ty na to? wiem jak ty to lubisz. Będziemy tylko ty, ja i Diego. Tak jak za dawnych lat. Trójka najlepszych przyjaciół, bez tego szmaciarza, który złamał ci serce - W sumie spodobał jej się ten pomysł. Tak dawno nie była nigdzie z przyjaciółmi. A kochała ich bardzo, to w nich teraz jedynie miała wsparcie.
Choć znając Diego, który potrafi być zarazem wkurzającym głupkiem, a najlepszym kolegom. To pewnie, gdy się dowie spierze Martina, a ta myśl podobała się jej jeszcze bardziej.
- Jeśli pan Perdico, nie przyjdzie z nową dziewczyną, to może się zjawie - Tak, a to było bardzo prawdopodobne. Diego był prawdziwym łamaczem damskich serc. Zanim zostali przyjaciółmi, je też podrywał. Jednak potem zostali wspaniałą paczką, która potrafi spędzić ze sobą zwariowane chwilę.
-  Ostatnio zerwał z Clarą, więc wątpię. Po nim nigdy nic nie wiadomo. Pójdę do niego jak skończy lekcję w Studio. Czasem nie rozumiem dlaczego on zaczął naukę w tej szkole muzycznej. Było nam tak dobrze w jednej klasie - Odparła niechętnie. Nastolatka kiwnęła głową. Mimo, że wiedziała o tym, że całym życiem chłopaka była muzyka.
- Zastanowię się, a teraz lecę. Pa - Dodała jedynie i odeszła machając koleżance. Gdyby ona wiedziała, co tak naprawdę czuję Natalia.

,, Czasem wydaje nam się, że mieszka w nas dwóch zupełnie innych ludzi. Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu. Jest też drugi, którego się wstydzimy i ukrywamy"

  Kolejna rozmowa Leona i Violetty o tym jak bardzo się kochają. Włoch przewrócił oczami i odszedł zza Studio. Czasem zastanawiał się czemu od nich nie odszedł, dlaczego ciągle się z nimi przyjaźni. Przecież on zupełnie nie pasuję do tej elity. Żałował, że był kuzynem Violetty. Wolał żeby traktowali go jak biedaka niż by udawał kogoś zupełnie innego. Federico kucnął na trawię. Przytłaczała go ta sterta kłamstw. Kim była elita? To on, Violetta, Leon i Camila. Czwórka najbogatszych osób ze Studia, którzy wyżywają się na

innych. A szczególnie Leonetta. Brunet i Camila zupełnie do nich nie pasują. Trzymają się z boku, jedynie przyglądając się jak oni upokarzają innych. Torres to tak naprawdę dobra osoba. Nie potrafiła po prostu odejść od Castillo sądzi, że się zmieni i będzie tak jak kiedyś. Szkoda, że tak bardzo się myli. Jej serce pokryło się osłoną lodu i nawet prawdziwa miłość jej nie rozbije. Przecież jej związek z Leonem jej bardziej sztuczny niż plastik. Kręci z innymi chłopakami ciągle, a Verdas ślepo jej służy. Tylko czemu Federico jest ciągle z nimi? Boi się. Tak najprzystojniejszy chłopak ze Studia boi się odrzucenia. Obawia się, że jak odejdzie od nich nigdy zostanie przez nich potępiony. Poza tym przecież mieszka z rodziną Violetty, wtedy narazi się na stracenie dachu nad głową. Nie wiadomo do czego się ta żmija posunie. Jej tatuś tak samo jak Leon bez pamiętnie się jej słucha. No cóż, zostało mu czekać. Może kiedyś jedna osoba zmieni jego życie. A ona jest bliżej niż myśli.

,, Samotność nie jest naszym przeznaczeniem. A samych siebie poznajemy tylko wtedy, gdy możemy przejrzeć się w oczach innych ludzi"

  Weszła niechętnie przez próg Studia. Kiedyś była tu królową, najlepsza i najpiękniejsza. Teraz jest jedynie służącą bez żadnej wartości. A może to nawet lepiej. Zmieniła się. Nie jest tą samą Ludmiłą, która wyżywała się na wszystkich. Niestety ktoś inny zabrała jej role. Violetta odebrała jej wszystko. Pozycje, sławę i ukochanego. Gdy wyszło na jaw, że blondynka nie jest bogata, wszyscy się od niej odwrócili i pomknęli do Castillo. Teraz nie mogła uwierzyć, że była taką jędzą. Zaczęła życie samotnika, bez przyjaciół, bez wsparcia, bez okazanej miłości. Nie przejmowała się już swoją urodą jak kiedyś. Chociaż po połowie była to też jej wina. Jej rodzice ledwo wiązali koniec z końcem, by uczyła się w tej szkolę, a ona udawała wielką diwę. Niestety prawda wyszła na jaw. Jej rodzice nie byli wielkimi muzykami w Anglii, ale zwykłymi właścicielami sklepu. Przez taki jedno kłamstwo, była uważana za najgorszą. Usłyszała chichoty z tyłu. Nie chciała się odwracać, gdyż wiedziała kto to jest.
- Ładna bluzeczka Lu. Ze sklepu rodziców, czy ciucholandu? - Ten znajomy przesłodzony głos, który męczył

ją cały rok. Zacisnęła pięści ,, Ona ci tylko zazdrości, nie przejmuj się ją" Powtarzała cicho w myślach. Niestety ta lafirynda nie odpuściła. Blondynka usłyszała zza sobą stukot obcasów. Odwróciła się w stronę dźwięku. Czasem dziwiła się, że jeszcze się porzygała się od widoku takiej ilości tapety.
- Szkoda żeby coś się jej stało - I wszystko stało się tak szybko. Malinowy sok brunetki powędrował na śnieżnobiałą koszulkę dziewczyny. W tle słychać było głośny śmiech. Była żałosna. - O bardzo przepraszam - Kłamstwo, Violetta ciągle kłamała. Jednak potrafiła być dobrą aktorką. Nic nie odpowiedziała, tylko odbiegła z płaczem. Nie rozumiała co jej zrobiła, w czym zawiniła, że tak jej nienawidzi.
- Ludmiła! - Ktoś złapał ją za nadgarstek. Nie chciała by ktoś ją widział, a szczególnie on. Kolejny, który zaraz ją upokorzy. Spojrzała złowrogo na Włocha, a on puścił jej rękę. Uniósł kąciki ust, by coś powiedzieć, ale przerwała mi
- Co ty też chcesz się ze mnie ponabijać! A może chcesz mnie pocieszyć?! Wracaj do tej swojej kuzyneczki, nie potrzebuję litości! - Krzyknęła mu przez łzy i odbiegła. Jak najdalej od cierpienia i ludzi, którzy go zadają.

,, Sekretem zdrowia, zarówno umysłu jak i ciała nie jest opłakiwanie przeszłość, anie zamartwianie się przyszłością. Lecz mądre życie w chwili obecnej"

  Kiedyś wszystko było takie proste. Nie było zmartwień, ani cierpienia Prawdziwi przyjaciele, byli zawsze przy tobie. A teraz? Wszystko upadło jak pasek domina. Francesca upiła pomarańczowy sok siedząc przy stole w restauracji brata. Dzisiejsze lekcje minęły bardzo spokojnie oprócz sytuacji z rana. Nie mogła uwierzyć, jak Violetta potraktowała Ludmiłę. Przecież nic jej nie zrobiła. Brunetka tak bardzo się zmieniła. Kiedyś ona, Cami i Viola, były przyjaciółkami. Ale potem wszystko popsuło się gdy spotkała Leona i odkryła kłamstwo Ludmiły. Potem powstała elita, Włoszka też kiedyś do  niej należała. Ale nie mogła znieść jak traktują innych. Odeszła, szkoda, że rudowłosa nie miała tyle odwagi. Teraz został jej tylko Maxi. Był jej jedynym przyjacielem. Ale z nim też nie mogła spokojnie porozmawiać. Często przebywał z Brodweyem, lub Andresem. Wtedy szatynka musiała obejść się samotnością. Tak bardzo pragnęła cofnąć czas i nie dopuścić do zmiany Castillo. Wszystko było by wtedy takie łatwe. Niestety życie potoczyło się inaczej. Uśmiechnęła się na widok kolorowej czapki chłopaka. przysiadł się do niej z puszką coli. Wiedziała, że myślą o tym samym
- Tak wiele się zmieniło - Rzekł i miał rację. Musiała pogodzić się z tym, że tamte czasy przeminęły.

Prolog 000 Tęsknota, łzy i ulotna nadzieja karmiona wspomnieniami

,,Łatwiej zakochać się,
gdy się nie kocha, 
niż odkochać, kochając"

    Zamknijmy oczy i cofnijmy się na chwilę wszyscy w czasie. Do cudownego Buenos Aires, gdzie dzieciństwo trwa w najlepsze, a szczęście nie zna granic. Ludzie żyją bez cierpienia, smutku, bólu. Co by się stało gdyby Natalia Navarro nie zaczęła nauki w Studiu? Cofnęła się w ostatniej chwili, wzięła wszystkie swoje marzenia pod ostrze , mówiąc krótko zabiła wszystko o co walczyła od wielu lat. Nie poznałaby tych wszystkich ludzie, nie zostałaby by służącą Ludmiły. Jej charakter zmienił by się, a ona sama ukryła by dawną Hiszpankę pod osłoną buntu.

  Oparła się o ścianę i powoli zjechała w  dół. To wszystko stało się tak szybko, jakby ktoś ugodził ją nożem w serce . Zamknęła oczy, a spod powiek płynęły jej słone łzy. Każdy z nas czuł kiedyś ból. Najczęściej poprzez upadek, lub skaleczenie. Niestety jest też taki ból psychiczny, na który nie pomoże syrop, lub lek przeciwbólowy. Ciężko jest o nim zapomnieć. Pozostawia on rysy na sercu, a w duszy można znaleźć drobne odłamki rozbitej nadziei.
,, Rozkochał, zdradził, porzucił"- Te słowa brzęczały jej echem w głowie, tworząc pojedyncze imię ,,Martin". Myślała, że była kochana, niestety okłamywała samą siebie. Widać była dobrą aktorką, bo przez chwilę w to wierzyła. Czas jednak wrócić do rzeczywistości, gdzie cierpienie nie ominie żadnych buntowników. Schowała głowę w kolana i zaczęła cicho szlochać. Pragnęła jedynie wtulić się w jego silne ramiona i dać działać wyobraźni. Nie, musiała o nim zapomnieć. Przecież ten chłopak nie wróci. Brunetka miała mózg, a tamta urodę, chyba jasne którą wybrał. Chciała, by pozostał w jej umyśle jako przeczytana karta z książki jej życia. Ale, nie. Nadal w jej sercu stanowił bardzo ważne miejsce. Nie mogła go tak po prostu wyrzucić z umysłu, a może nie chciała. Kochała go, tak kochała osobę, która potraktowała ją jak zwykłą zabawkę. Widać jej matka miała racje ,, Miłość to takie nie wiadomo co, co przychodzi nie wiadomo skąd i nie wiadomo dlaczego sprawia ból" Od pewnego czasu Natalia, w ogóle przestała wierzyć w miłość. To pomagało jej być silniejszą. Na marne. Zawsze gdy zamykała oczy, jej powieki kaleczone były wspomnieniami. Nieszczęśliwa miłość - Tego uczucia nie da się tak po prostu powstrzymać. Gdyż zranione serce nadal kurczowo będzie trzymać się tej dawnej miłości.